Μία εκπληκτική συνέντευξη εφ όλης της ύλης, παραχώρησε η Ανδριάνα Κασάπη στο Skala Times και την Γιώτα Δημητρίου!
Δείτε κάποια αποσπάσματα παρακάτω:
Ξεκίνησες γιατί αγαπούσες την καλαθόσφαιρα ή απλά για την ιδέα του αθλητισμού;
Στην αρχή ξεκίνησα για να έχω κάτι να αθλούμαι και επειδή ήταν ψυχαγωγία και διασκέδαση για μένα η καλαθόσφαιρα. Δηλαδή μετά την προπόνηση πηγαίναμε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά στο πάρκο και συνεχίζαμε το παιχνίδι, για την διασκέδαση μας. Ήταν το παιχνίδι μας.
Πώς νομίζεις ότι λειτούργησε αυτή η πρόσκληση στο να το πάρεις πιο σοβαρά;
Το γεγονός πως κάναμε προπονήσεις όλο τον χρόνο και είχα την ευκαιρία να προπονηθώ και να αγωνιστώ με παίκτριες που ήταν και λίγο μεγαλύτερες από μένα. Έτσι αναγκαστικά να δουλέψω πιο πολύ για να μπορέσω τις φτάσω. Επίσης, ήταν ωραία που είχα την ευκαιρία να γνωριστώ με άλλα κορίτσια που μέχρι εκείνο το σημείο γνωριζόμασταν μόνο ως αντίπαλες.
Πως παίρνει καλούς βαθμούς στο Λύκειο ένα παιδί που έχει τις προπονήσεις, τον Κεραυνό, τις εξετάσεις (SAT – TOEFL)…
Ξέρεις ακούω που λένε «το σχολείο πάνω από όλα» ή «βάζει το μπάσκετ πάνω από το σχολείο» εγώ δεν ξεχώριζα «ή σχολείο ή μπάσκετ» τα είχα και τα δύο ψηλά στις προτεραιότητες μου και προσπαθούσα και για τα δύο όσο καλύτερα μπορούσα. Νομίζω με σωστό προγραμματισμό όλα γίνονται.
Η οικογένεια και φίλοι σου πώς έβλεπαν την επιθυμία σου για σπουδές στην Αμερική σε συνδυασμό με το μπάσκετ;
Η οικογένεια μου πάντα με στήριζε και με στηρίζει. Για την Αμερική ήταν θετικοί, οι γονείς μου είχαν και φίλους/συγγενείς που σπούδασαν Αμερική. Όσο για τους φίλους μου, κάποιοι το θεωρούσαν δύσκολο να υλοποιήσω αυτό που έλεγα, σήμερα όμως χαίρομαι γιατί βλέπω κάποια παιδιά που είδαν εμένα, τώρα να προσπαθούν κι αυτά για Αμερική μέσω του αθλήματος και βλέποντας με εμένα, τώρα να το θεωρούν πιο εφικτό.
Το πιο σημαντικό ήταν ότι οι γονείς μου πάντα στήριζαν τις επιλογές μου. Δε σου κρύβω όμως πως άκουγα και κουβέντες του τύπου «τι θα πας να κάνεις στην Αμερική; Όσοι πήγαν χάθηκαν, είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός» κτλ. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή που άκουγα αυτές τις κουβέντες πήγα να επηρεαστώ και σκεφτόμουν αθλητές οι οποίοι πραγματικά «χάθηκαν στην Αμερική» λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού. Όμως μετά κυριάρχησε στο μυαλό μου η σκέψη πως όποιος δουλεύει σκληρά δεν χάνεται. Και αυτό πίστευα και πιστεύω ακόμη, πως όταν δουλεύεις σκληρά δεν γίνεται να χαθείς.
Μιας και ανέφερες τους PeacePlayers να μιλήσουμε λίγο για το πέρασμα σου εκεί.
Πήγα στους PeacePlayers και νομίζω ξεκίνησα όπως και τα περισσότερα παιδιά. Δηλαδή ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε για την καλαθόσφαιρα. Βασικά τα παιδιά που παίζαμε στην γειτονιά μου, στο Κίτι, μου είχαν πει «γιατί δεν έρχεσαι και στους PeacePlayers να κάνεις προπονήσεις μαζί μας». Ο προπονητής τότε ήταν ο Μιχάλης Σεραφείμ που τον ήξερα από την Καλαθόσφαιρα Ζήνων, άρα ήταν κάποιο γνωστό μου πρόσωπο και έτσι ξεκίνησα. Οι περισσότεροι ξεκινούσαμε στους PeacePlayers για τις προπονήσεις στο μπάσκετ. Μετά καταλάβαμε και είδαμε πόσο «μεγάλο σχολείο» και μεγάλος θεσμός είναι αυτό και μάλιστα όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά παγκόσμια!
Θυμάμαι πόσο σημαντικό ήταν για μένα το πρώτο μας twinning, που νομίζω ήταν η αρχή για να αλλάξω τρόπο αντίληψης….
Ήταν εύκολο για σένα να εγκατασταθείς στο LA;
Πάλι οι PeacePlayers (Γέλια)…. Ήξερα δύο κοπέλες από τους PeacePlayers που ζούσαν δύο ώρες μακριά από το Campus μου. Επίσης έκανα ένα κύκλο με Έλληνες και Κύπριους τους οποίους γνώρισα μέσω της εκκλησίας και ελληνικών φεστιβάλ. Αλλά και σε ολόκληρη την Αμερική όπου κι αν θέλω να πάω ξέρω ότι υπάρχουν PeacePlayers και μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Και όταν παίζαμε εκτός LA επικοινωνούσα με PeacePlayers και συναντιόμασταν.
Επίσης ο πρώτος μου προπονητής στο Πανεπιστήμιο ήταν Έλληνας.
Τι θα έλεγες σε ένα γονιό που σκέφτεται να στείλει το παιδί του σε ακαδημία καλαθόσφαιρας;
Το να στείλεις το παιδί σου σε ένα άθλημα, ακόμη και αν δεν το ακολουθήσει μετά, πάλι θα έχει πάρει αρκετά εφόδια ζωής. Επίσης, ο αθλητισμός είναι υγεία. Από την άλλη, για να το ακολουθήσεις επαγγελματικά πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις κάποια πράγματα. Τις εξόδους σου, κάποιες ευκολίες σου, κτλ. Η πειθαρχία και άλλες θυσίες επιβάλλονται αν το όνειρο σου είναι να φτάσει κάπου μέσα από το άθλημα που ασχολείσαι. Κάθε όνειρο θέλει και τις θυσίες του.
Τώρα που βρίσκεσαι στην Κύπρο που κάνεις προπονήσεις;
Στο πίσω γήπεδο της αυλής του σπιτιού μου….
Τι;
Δυστυχώς δεν υπάρχουν γήπεδα για να μπορώ να πάω να κάνω προπονήσεις. Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα που θα έπρεπε να το δουν οι ιθύνοντες.
Στο ΚΙΤΙΟΝ;
Στο Κίτιον για να πας πρέπει να πληρώσεις και να ακολουθήσεις μια διαδικασία για να ενοικιάσεις τον χώρο. Και αυτό είναι κρίμα, όχι μόνο για μένα, αλλά για όλα τα παιδιά που ασχολούνται επαγγελματικά με το άθλημα και θέλουν να φτάσουν κάπου.
Αυτό είναι απαράδεκτο, ντροπή θα έλεγα για τη πόλη μας, πχ το αθλητικό σχολείο ή ο Δήμος θα έπρεπε να είχαν φροντίσει γι αυτό…
Ναι, θα έπρεπε!
