Του Ηρόδοτου Μιλτιάδους*
Αν και πιστός… Μπλε Γάτος του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, τις προάλλες πήγα στην προπόνηση της ΕΑΚ, μετά από πρόσκληση του Βόρι Καραγιάννη, ο οποίος έψαχνε για παίκτες. Στο κλειστό του Γυμνασίου Αγίου Δομετίου (ΦΩΤΟ), περιμέναμε πρώτα τη γυναικεία ομάδα της ΕΝΑΔ να τελειώσει την προπόνησή της, για να μπούμε ακολούθως στο παρκέ. Στην αναμονή, μίλησα λίγο με τον Χρίστο Στυλιανίδη, ο οποίος μου είπε μεταξύ άλλων για το συνωστισμό που υπάρχει στο συγκεκριμένο γήπεδο, το οποίο χρησιμοποιείται απ’ όλες τις ομάδες και τις ακαδημίες της ΕΝΑΔ.
Το μεγάλο γήπεδο του Δήμου, το νέο Κοινοτικό Αγίου Δομετίου δεν αποτελεί σήμερα επιλογή για τις προπονήσεις της ΕΝΑΔ λόγω κόστους και έτσι οι ομάδες της ΕΝΑΔ χρησιμοποιούν το Γυμνάσιο για προπονήσεις, ένα κλασικό σχολικό κλειστό, στο οποίο τοποθετήθηκε πριν μερικά χρόνια το παρκέ του παλιού Κοινοτικού, κάνοντάς το αν μη τι άλλο, κάπως υποφερτό.
Στο ίδιο γήπεδο προπονούνται και άλλες ομάδες, όπως ο Μαυρομμάτης στο χάντμπολ, και αρκετές του Ερασιτεχνικού, ανάμεσα τους τόσο η ομάδα στην οποία αγωνίζομαι, που είναι οι Blue Cats, όσο και η ομάδα της Ένωσης Αθλητικογράφων. Με λίγα λόγια, γίνεται συνωστισμός.
Η ίδια κατάσταση συμβαίνει με σχεδόν όλα τα ανάλογα διαθέσιμα γήπεδα, τουλάχιστον στη Λευκωσία που γνωρίζω. Από κει και πέρα, άλλα γήπεδα όπως το νέο Κοινοτικό που ανάφερα πιο πάνω, το γήπεδο της Αγγλικής Σχολής, καθώς και αυτά που ανήκουν στον ΚΟΑ, όπως το «Ελευθερία» και το «Πολυπροπονητήριο», όχι μόνο είναι υπερβολικά ακριβά για ενοικίαση, αλλά είναι και fully booked, κυρίως από σωματεία της πόλης. Θυμάμαι, πέρσι, ψάχναμε γήπεδο για να προπονείται η ΕΑΚ και το Πολυπροπονητήριο θα μας δινόταν από τον ΚΟΑ μόνο με το πέρας της μπασκετικής σεζόν, τον Απρίλιο.
Χαρακτηριστικό της μη διαθεσιμότητας γηπέδων στη Λευκωσία, είναι πως το γήπεδο του Κεραυνού αν και πρόκειται για το βασικό γήπεδο του ερασιτεχνικού (λόγω στήριξης του πρωταθλήματος από τον Πάρι Παπαέλληνα), δίνεται στις 30+ ομάδες του πρωταθλήματος, μόνο όταν τελειώσει η σεζόν του Κεραυνού, που αυτό συνήθως έρχεται παράλληλα με το πέρας των τελικών των πλέι οφ, δηλαδή γύρω στον Απρίλιο. Γι΄ αυτό, κάθε χρόνο, έχουμε το φαινόμενο να μπαίνουμε στον Μάρτιο και να μην ξέρουμε πότε θα ξεκινήσει η σεζόν στο Ερασιτεχνικό.
Δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι άθλησης ομαδικών αθλημάτων, όχι μόνο στη Λευκωσία, αλλά και γενικότερα στην Κύπρο, για παιδιά, ιδιώτες ή και οργανωμένες ομάδες πέραν του επαγγελματικού αθλητισμού.
Στα πλείστα σχολεία έχουν μπει εδώ και μερικά χρόνια τρίμετρα κάγκελα, αποκλείοντας την πρόσβαση στα ανοικτά τους γήπεδα, ενώ τα πλείστα ανοικτά σε πάρκα και αλλού είναι ασυντήρητα και επικίνδυνα για όσους τα χρησιμοποιούν.
Το κλειδί για ένα άθλημα να κάνει βήματα μπροστά και στην προκειμένη μιλάμε για το μπάσκετ, είναι να υπάρχουν διαθέσιμα γήπεδα για τον κόσμο. Αυτό συμβαίνει στην Αμερική με τα playgrounds, συνέβη στην Ελλάδα με το boom του σπορ στα 80s και 90s. Στην Κύπρο, δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό αυτή η δυνατότητα.
Μικροί πηγαίναμε στα δημοτικά, όπου παίζαμε μπάσκετ στο τσιμέντο, με την κτυπημένη μπάλα με την φουσκάλα, όπου σε κάθε ντρίπλα ελλόχευε ο κίνδυνος να σκάσει στα χέρια σου. Σήμερα, ο κόσμος έχει αλλάξει νοοτροπία και πρώτα απ΄ όλα οι μικροί. Απαιτούν καλύτερες συνθήκες, δηλαδή ένα γήπεδο με παρκέ, καλάθια με δίκτυ, έναν πάγκο να μπορούν να κάτσουν για να ξεκουραστούν και ένα μέρος να πλύνουν με σαπούνι τα χέρια τους στο τέλος. Και με την κλιματική αλλαγή ενώπιων μας, πλέον είναι αυξημένη η ζέστη και πολύ πιο δύσκολο να παίξεις μπάσκετ σε ανοικτό, την ημέρα.
Το γηπεδικό πρόβλημα για τη μάζα του αθλητισμού, είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, το οποίο δεν λαμβάνει την προσοχή που θα έπρεπε. Και κάποια στιγμή σύντομα καλό θα ήταν να ανοίξει αυτός ο διάλογος.
* Δημοσιογράφος / Twitter: @erodotos
