Του Ηρόδοτου Μιλτιάδους*
Ήταν 11 Μαρτίου όταν στον αθλητισμό συνειδητοποιήσαμε πραγματικά πόσο σοβαρή ήταν η -επιδημία τότε- του νέου κορωνοϊού. Η απόφαση του κομισάριου Αντάμ Σίλβερ να διακόψει τη σεζόν στο ΝΒΑ, λίγα λεπτά πριν το τζάμπολ στο παιχνίδι Οκλαχόμα-Γιούτα, μετά που παίκτες των Τζαζ βρέθηκαν θετικοί στον ιό, κι ενώ οι δύο ομάδες βρίσκονταν στο παρκέ, θεωρείται πλέον κομβικό σημείο.
Ακολούθησε ένα «τσουνάμι» στο χώρο του αθλητισμού, με αναβολές και ακυρώσεις όλων σχεδόν των αθλητικών γεγονότων, με αποκορύφωμα του Ολυμπιακούς Αγώνες του «Τόκιο 2020» ένα δεκαήμερο μετά.
Ο Παγκόσμιος Αθλητισμός διακόπηκε απότομα, κάτι που δεν έγινε ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν (μεταξύ 1939 και 1945 σταμάτησαν σχεδόν όλα λόγω του Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ σαφώς μικρότερη ήταν η αντίστοιχη παύση το 1918-1919 με το ξέσπασμα της Ισπανικής γρίπης). Στην εποχή που ζούμε, με την παγκοσμιοποίηση και συνδεσιμότητα των πάντων, η παύση του 2020 λόγω COVID-19 αποτέλεσε ένα γεγονός πρωτόγνωρο, για το οποίο ουδείς ήταν προετοιμασμένος.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, φορείς και οργανώσεις, επιχείρησαν να καλύψουν τις απαιτήσεις των φιλάθλων για περιεχόμενο. Χορτάσαμε (ακόμη κι εμείς που λατρεύουμε το gaming) με το 2Κ, είδαμε αρκετά σεμινάρια, ακούσαμε συζητήσεις ειδικών μέσω βίντεο από τα σπίτια τους με κακό φωτισμό.
Είδαμε και ρετρό: λατρέψαμε το The Last Dance, θυμηθήκαμε και παιχνίδια του χθες -στην Κύπρο η ΚΟΚ ανεβάζει παλιούς αγώνες των 90s και 00s στο κανάλι της στο Youtube.
Κάτι που μας έμεινε από τα ρετρό, ήταν ο κόσμος που κάποτε πήγαινε τακτικά στα κυπριακά γήπεδα. Το μπάσκετ ακόμη τραβάει κόσμο σήμερα, σε ειδικές όμως περιπτώσεις, όπως στα All Star Game, στους τελικούς και σε κάποια ματς της Εθνικής, αλλά αυτά αποτελούν την εξαίρεση. Το fanbase όμως είναι εκεί, και αυτό φαίνεται από τα πιο πάνω αλλά και από τα ρετρό.
Και είμαστε ευτυχείς που στο κυπριακό μπάσκετ δεν έχουμε ομάδες των 10-20 φιλάθλων. Έχουμε αντιθέτως συνοικιακές ομάδες όπως τον Αχιλλέα Καϊμακλίου και την ΕΝΑΔ Αγίου Δομετίου, οι οποίες στον τελευταίο τους τελικό κυπέλλου -κι όχι πολύ παλιά- μάζεψαν πάνω από χίλια άτομα. Από κει και πέρα, το μπάσκετ είναι ένα προϊόν που περιλαμβάνει όλες τις μεγάλες ομάδες της Κύπρου με τους χιλιάδες φιλάθλους, έτοιμους να έρθουν στο γήπεδο, φτάνει η ομάδα τους να σοβαρή και επαγγελματική στο γήπεδο. Και υπάρχουν και οι καθαρά μπασκετικές ομάδες που διαπρέπουν τα τελευταία χρόνια, με το ανάλογο fanbase, όπως ο Κεραυνός Στροβόλου και η ΕΘΑ Έγκωμης.
Το μπάσκετ πρέπει να επεκταθεί ξανά σε παραδοσιακές αγορές, όπως το Καϊμακλί και ο Άης Δεμέτης, ακόμη και στον Αγρό και στην Κερύνεια -στην προσφυγιά- (μαθαίνω ότι η ΠΑΕΕΚ ενισχύθηκε πρόσφατα διοικητικά). Μια επέκταση που ήδη έγινε με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια με την Πάφο και το Παραλίμνι.
Η απότομη παύση στην καθημερινότητά μας, μας έδωσε την ευκαιρία να θέσουμε σε διαφορετική οπτική τη θέση μας και να δούμε μπροστά, αφού πρώτα μας έδωσε την ευκαιρία να κοιτάξουμε πίσω. Ο κορωνοϊός αποτελεί ευκαιρία, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.
* Δημοσιογράφος / Twitter: @erodotos
