Μέτα από αρκετά χρόνια, είχα την ευκαιρία πέρσι, στις Ακαδημίες του Διγενή Ακρίτα Μόρφου NBA BC, να προπονήσω κλιμάκια με αρχάρια παιδιά. Εκείνο που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι στον εσωτερικό κόσμο των παιδιών συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα. Το απλό ενδιαφέρον για το παιχνίδι σε απίστευτα γρήγορο ρυθμό, μετατρέπεται σε αγάπη και στη συνέχεια κορυφώνεται σε πάθος. Αυτά τα συναισθήματα με τη σειρά τους, επηρεάζουν άμεσα τη γενικότερη συμπεριφορά των παιδιών, που ζητούν πλέον τη συστηματική συμμετοχή τους στις προπονήσεις. Βλέπουμε ότι σε μια δραστηριότητα πρώτου βαθμού, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν συναισθήματα όπως το ενδιαφέρον, η χαρά, η αγάπη, το πάθος και η αφοσίωση.
Στο επόμενο στάδιο όπου απαιτείται η συμμετοχή σε επίσημες διοργανώσεις της Κ.Ο.Κ., όπως στις κατηγορίες Κ8, Κ10, Κ12, τα παιδιά ξεκινούν να αντιλαμβάνονται πιο έντονα την έννοια «ομάδα», το οργανωμένο παιχνίδι, την νίκη, την ήττα, αλλά και το ατομικό στοιχείο της απόδοσης. Σημαντικό σημείο κατα την φάση αυτή, είναι η πρώτη εμπειρία στην ανάλυση του παιχνιδιού από τον προπονητή και στις πρώτες συστάσεις/παρατηρήσεις. Μέσα από όλα αυτά, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν το αίσθημα της ευθύνης. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι αρχίζουν να καταπιάνονται με τις λεπτομέρειες των κανονισμών του μπάσκετ, αλλά και για στοιχεία που αφορούν την επιθετική και αμυντική συμπεριφορά.
Το τρίτο στάδιο, είναι ίσως κατά την αναπτυξιακή φάση το πιο σημαντικό, αφού εδώ, αρκετά παιδιά θα γνωρίσουν με τον Α ή Β τρόπο, κάποιου είδους απόρριψη. Αν υποθέσουμε ότι θα ενεργοποιηθούν όλα τα τμήματα των αναπτυξιακών Εθνικών Ομάδων, τόσο σε αγορια, όσο και σε κορίτσια (Κ14, Κ16, Κ18), τότε θα έχουμε ως τελική επιλογή 72 παιδιά. Γι’ αυτά τα παιδιά, αντιλαμβάνεται ο καθένας τις ευεργετικές επιπτώσεις που θα έχει το γεγονός αυτό στον εσωτερικό τους κόσμο. Για τα παιδιά όμως που «κόπηκαν» από την διαδικασία εξ’ αρχής ή κατά την διάρκεια των προεπιλογών, πρέπει να αντιστρέψουμε κάθε αρνητικό συναίσθημα και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία αυτή δημιουργικά. Πέρα από το γεγονός ότι μιλάμε για την συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών, προσωπικά πιστεύω ότι σε καμία αναπτυξιακή φάση δεν πρέπει να χάνετε κανένα παιδί, γιατί θεωρώ τα γήπεδα ένα χώρο όπου υπάρχει, εκτός των άλλων και αυξημένη δυνατότητα ελέγχου. Η ευκαιρία που δημιουργείται εδώ, είναι να μετατρέψουμε την απογοήτευση και τη λύπη σε ανάγκη για περαιτέρω βελτίωση και στάθμιση καινούργιων στόχων. Είναι επίσης σπουδαία ευκαιρία για ανάπτυξη του στοιχείου της αυτοκριτικής.
Το τελευταίο αναπτυξιακό στάδιο είναι μια φάση όπου τα παιδιά ενώ ανήκουν ηλικιακά στην κατηγορία Κ18, βιώνουν παράλληλα την εμπειρία της αντρικής ομάδας. Εδώ αναπτύσσεται έντονος προβληματισμός και αναζήτηση για κάθε επιστημονική και άλλη υποστήριξη, ώστε να αντεπεξέλθουν στις νέες προκλήσεις. Ο ανταγωνισμός ανεβαίνει κατακόρυφα και κυριαρχεί το αίσθημα ότι πλέον τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Είναι η περίοδος όπου θα ιεραρχήσουν τις προτεραιότητες τους με μια μακροπρόθεσμη προσέγγιση.
Φανταστείτε όλα τα πιο πάνω στάδια ως μια ενιαία κατάσταση. Ένα Σχολείο που με μια απίστευτη σοφία, αναβαθμίζει τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών, υποστηρίζοντας τη διαδικασία της ψυχοπνευματικής θωράκισης, με τόσες ευεργετικές προεκτάσεις, σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Παροτρύνω κάθε γονιό να δώσει αυτή την ευκαιρία στα παιδιά του, γιατί εάν μέσω του παιχνιδιού τα παιδιά κερδίζουν τόσα πολλά, τότε οι Ακαδημίες και γενικότερα το μπάσκετ δεν είναι ένα απλό παιχνίδι ή μια απλή δραστηριότητα, αλλά ένα απίθανο Σχολείο.
Καλημέρα σας!
